De Kracht van mijn Onmacht, - het levensverhaal van een inspirerende vrouw
Ein Angebot gefunden
Bester Preis: € 32,00 (vom 29.02.2024)Aus dem Archiv:
1
De Kracht van mijn Onmacht, - het levensverhaal van een inspirerende vrouw (2019)
NL USISBN: 9789492430038 bzw. 9492430037, in Holländisch, gebraucht.
Lieferung aus: Niederlande, 5, Versandkostenfrei.
Dit boek draagt mijn kijk op het leven uit. Veelal zal deze anders zijn dan die van jezelf op het moment dat je dit boek leest. Elk hoofdstuk heb ik voorzien van een persoonlijk besef, dat — toen ik het in mijn eigen woorden kon vangen — als een sleutel deuren opende naar nieuwe inzichten en mogelijkheden. Je zou ze bij het lezen in je achterhoofd kunnen houden. Ik hoop dat als je het kunt vertalen naar je eigen leven, het ook jouw doel zal dienen zoals het dat bij mij gedaan heeft en nog steeds doet. Heel veel leeren leesplezier Joy Moonen, 2019 Alles begint en eindigt bij jezelf. Jij bent het middelpunt van jouw eigen leven. Je wordt geboren en gaat dood, daartussen gebeuren er dingen. Dat ze gebeuren is een feit. Hoe je ermee omgaat is aan jou. Toen ik geboren werd, was zo groot en zwaar als een pak suiker. Het was 1975, mijn ouders waren erg jong en opa en oma hadden besloten dat de bevalling in het nonnenziekenhuis van het dorp moest plaatsvinden. Er was al een gezond jongetje van twee. Rond kerst zou er nog een kindje bij komen. Dit kindje kon echter niet zo lang wachten en wilde eind oktober de wereld al begroeten. De bevalling duurde tweeënnegentig uur. Eenmaal ter wereld had ik alle kleuren van de regenboog. Ik was zuurstof tekortgekomen. Mijn moeders grootste angst werd werkelijkheid: ‘Er is iets met mijn kind! Mijn vader stond erbij en keek ernaar. De artsen zeiden: ‘Wacht u alstublieft met de geboortekaartjes. Die is er morgen niet meer. De volgende ochtend lag ik, gekoppeld aan allerlei slangen in een couveuse, met mijn kleine oogjes rond te kijken. Artsen zijn dus ook maar mensen, besefte mijn vader. ‘Mijn meisje had allang besloten om op deze wereld te blijven, anders had ze hem wel eerder alweer verlaten. Mama stuurde hem eropuit om aangifte van mijn geboorte te doen en hij besloot zijn hart te volgen. Bij terugkomst verkondigde hij met een glimlach: ‘Ze heet Joy, in plaats van Linda. De nonnen hielden me, tot hun eigen verbazing, in leven. Mama kwam elke dag, ze fietste een uur heen en een uur terug. Een duidelijke diagnose werd niet gesteld. De artsen wisten mijn ouders niet veel meer te vertellen dan dat ik moeite had om me te bewegen en dat elke dag mijn laatste kon zijn. Na een half jaar couveuse was ik op normaal gewicht en verhuisde ik naar een gewoon bed. Eindelijk kon mama me in bad doen, aankleden en knuffelen. ‘Zo meiske, wat heb jij een mooie jurk aan, glunderde ze. Haar kans om me borstvoeding te geven was al voorbij en bovendien had ik er de kracht en beheersing niet voor. Al mijn voeding ging door een slangetje in mijn neus rechtstreeks mijn maag in. Als mijn ouders er niet waren, lag ik, in een stijve en verkrampte houding, afgezonderd in een glazen kamertje, het enige kind in het ziekenhuis. De hoofdzuster was de enige die mij wel eens uit bed haalde om met me in de schommelstoel te gaan zitten. ‘Lieve Joy, wat moeten we toch met jou beginnen?’ wiegde ze me zachtjes. Met anderhalf gaf ik haar mijn eerste ‘Dada’, tot groot verdriet van mijn moeder. ‘Ik ben ook je dada, lachte mama lief naar me, terwijl ze mij overpakte van de hoofdzuster, ‘zeg dan. da-da. Ik bleef stil. Mijn vader wilde me ook even vasthouden en gaf me uitgebreid zijn ‘kietelknuffel’. Ik lag te schateren in zijn schoot en brabbelde luid en duidelijk: ‘Dada!’ ‘Dada?’ zei papa, ‘ik heet papa. Zeg dan, pa-pa. ‘Kun je niet gewoon blij zijn met wat ze wel kan?’ bitste mijn moeder. ‘Ik ben wel blij, rnaar het is gewoon niet goed, antwoordde mijn vader droog. Toen ik tweeënhalf jaar oud was mocht ik af en toe een middag naar huis. Mijn ouders kregen een grote spuit en vloeibaar voedsel mee. ‘U verbindt de spuit met het slangetje in haar neus en dan spuit u zachtjes het voedsel haar maag in, zei het verplegend personeel. Met een gezicht dat boekdelen sprak, drukte de arts mijn ouders op het hart: ‘Geniet maar zoveel mogelijk van uw dochtertje. Na vier jaar heen en weer pendelen zonder duidelijkheid of perspectief besloten mijn ouders, op eigen initiatief, me naar een revalidatiecentrum in de grote stad Rotterdam te brengen. Ze hoopten daar wel een antwoord te krijgen op hun vragen — wat heeft ze? Wat betekent dat voor de toekomst? Na een kort onderzoekje kregen ze te horen: ‘Uw dochter heeft encephalopathia infantilis….’ ‘Mijn dochter is niet infantiel! onderbrak mijn moeder als door een bij gestoken. ‘Sorry, spastisch. Uw dochter is voor tachtig procent spastisch. Dat houdt in dat bepaalde spieren voortdurend worden geprikkeld en door een geringe extra stimulans, buiten haar wil om, samentrekken. Haar spieren hebben voldoende kracht, maar door die ongecontroleerde spasmen, levert gericht handelen problemen op. Sommige bewegingen zal ze moeilijk of helemaal nooit kunnen maken. Rechts is het erger dan links. Mijn armpjes zaten meestal strak gebogen tegen mijn bovenlijf, mijn beentjes verkrampt tegen elkaar. Met veel moeite kon ik ze een paar centimeter uit elkaar krijgen. Als ik ze bewoog had ik er geen controle over. De artsen vervolgden: Joy zal nooit zelfstandig kunnen functioneren. Geestelijk kunnen we geen afwijking vinden, maar door haar handicap zal ze ook in haar gedrag een achterstand oplopen. Dat gebeurt nou eenmaal. Het spijt ons, maar het is het beste als u zich hierbij neerlegt. Wij raden u aan haar hier te laten. De laatste hoop van mijn moeder op een normaal leven voor haar kind vervloog. Haar ‘plaatje’ van moeder en dochter viel voor haar ogen in duigen: geen eerste hapje, geen eerste stapje, niet samen met blokken spelen, geen verhaaltje voor het slapen gaan, niet samen winkelen en lekker keuvelen, geen vriendjes, geen bruiloft en zeker nooit oma van de kinderen van haar dochter. In mijn vader daarentegen ontwaakte strijdlust. Hij was absoluut iets anders van plan dan ‘zich erbij neer te leggen’. Hij keek mij aan en wist dat er, diep vanbinnen, veel meer in zijn meisje zat dan nu zichtbaar was. Hoe dat eruit te halen wist hij nog niet, maar hij was vastbesloten om te kijken naar mijn mogelijkheden, in plaats van naar mijn onmogelijkheden. Dat stond als een paal boven water. Doordeweeks verbleef ik nu in het revalidatiecentrum, in de weekenden en vakanties ging ik naar huis, een gezinswoning op eenhoog, ook in Rotterdam. Om dicht bij mij te kunnen zijn hadden mijn ouders hun boerderijwoning opgegeven. Ook oma was dicht in de buurt komen wonen. Om te beginnen maakte het centrum mijn medische status op, een lijst van mijn mogelijkheden en onmogelijkheden. Boven aan het eerste rijtje stond ‘vast voedsel eten. Volgens de artsen en de statistieken kon mijn neusslangetje eruit. Voor het eerst zou ik voedsel via mijn mond krijgen, in plaats van via mijn neus. Ik werd in een stoeltje gezet en vastgebonden met riemen, want zelf rechtop zitten kon ik niet. Slabbetje om — o, wat vond ik dit spannend — daar kwam een lepel met mooi groen spul. [k kon nog nauwelijks praten maar begreep dat ik mijn mondje open moest doen. Dat kon ik! Vol verwachting deed ik het dan ook en de lepel ging mijn mond in. Maar verder wist ik niet wat ik ermee moest doen en na het goedje een tijdje in mijn mond te hebben gehouden, spuugde ik het maar weer uit. Ik kreeg een nieuw hapje. Dit gooide ik er na enige tijd ook weer uit, en wéér kreeg ik een hapje, dat ik er even hard weer uit , Physical, Hardcover.
Dit boek draagt mijn kijk op het leven uit. Veelal zal deze anders zijn dan die van jezelf op het moment dat je dit boek leest. Elk hoofdstuk heb ik voorzien van een persoonlijk besef, dat — toen ik het in mijn eigen woorden kon vangen — als een sleutel deuren opende naar nieuwe inzichten en mogelijkheden. Je zou ze bij het lezen in je achterhoofd kunnen houden. Ik hoop dat als je het kunt vertalen naar je eigen leven, het ook jouw doel zal dienen zoals het dat bij mij gedaan heeft en nog steeds doet. Heel veel leeren leesplezier Joy Moonen, 2019 Alles begint en eindigt bij jezelf. Jij bent het middelpunt van jouw eigen leven. Je wordt geboren en gaat dood, daartussen gebeuren er dingen. Dat ze gebeuren is een feit. Hoe je ermee omgaat is aan jou. Toen ik geboren werd, was zo groot en zwaar als een pak suiker. Het was 1975, mijn ouders waren erg jong en opa en oma hadden besloten dat de bevalling in het nonnenziekenhuis van het dorp moest plaatsvinden. Er was al een gezond jongetje van twee. Rond kerst zou er nog een kindje bij komen. Dit kindje kon echter niet zo lang wachten en wilde eind oktober de wereld al begroeten. De bevalling duurde tweeënnegentig uur. Eenmaal ter wereld had ik alle kleuren van de regenboog. Ik was zuurstof tekortgekomen. Mijn moeders grootste angst werd werkelijkheid: ‘Er is iets met mijn kind! Mijn vader stond erbij en keek ernaar. De artsen zeiden: ‘Wacht u alstublieft met de geboortekaartjes. Die is er morgen niet meer. De volgende ochtend lag ik, gekoppeld aan allerlei slangen in een couveuse, met mijn kleine oogjes rond te kijken. Artsen zijn dus ook maar mensen, besefte mijn vader. ‘Mijn meisje had allang besloten om op deze wereld te blijven, anders had ze hem wel eerder alweer verlaten. Mama stuurde hem eropuit om aangifte van mijn geboorte te doen en hij besloot zijn hart te volgen. Bij terugkomst verkondigde hij met een glimlach: ‘Ze heet Joy, in plaats van Linda. De nonnen hielden me, tot hun eigen verbazing, in leven. Mama kwam elke dag, ze fietste een uur heen en een uur terug. Een duidelijke diagnose werd niet gesteld. De artsen wisten mijn ouders niet veel meer te vertellen dan dat ik moeite had om me te bewegen en dat elke dag mijn laatste kon zijn. Na een half jaar couveuse was ik op normaal gewicht en verhuisde ik naar een gewoon bed. Eindelijk kon mama me in bad doen, aankleden en knuffelen. ‘Zo meiske, wat heb jij een mooie jurk aan, glunderde ze. Haar kans om me borstvoeding te geven was al voorbij en bovendien had ik er de kracht en beheersing niet voor. Al mijn voeding ging door een slangetje in mijn neus rechtstreeks mijn maag in. Als mijn ouders er niet waren, lag ik, in een stijve en verkrampte houding, afgezonderd in een glazen kamertje, het enige kind in het ziekenhuis. De hoofdzuster was de enige die mij wel eens uit bed haalde om met me in de schommelstoel te gaan zitten. ‘Lieve Joy, wat moeten we toch met jou beginnen?’ wiegde ze me zachtjes. Met anderhalf gaf ik haar mijn eerste ‘Dada’, tot groot verdriet van mijn moeder. ‘Ik ben ook je dada, lachte mama lief naar me, terwijl ze mij overpakte van de hoofdzuster, ‘zeg dan. da-da. Ik bleef stil. Mijn vader wilde me ook even vasthouden en gaf me uitgebreid zijn ‘kietelknuffel’. Ik lag te schateren in zijn schoot en brabbelde luid en duidelijk: ‘Dada!’ ‘Dada?’ zei papa, ‘ik heet papa. Zeg dan, pa-pa. ‘Kun je niet gewoon blij zijn met wat ze wel kan?’ bitste mijn moeder. ‘Ik ben wel blij, rnaar het is gewoon niet goed, antwoordde mijn vader droog. Toen ik tweeënhalf jaar oud was mocht ik af en toe een middag naar huis. Mijn ouders kregen een grote spuit en vloeibaar voedsel mee. ‘U verbindt de spuit met het slangetje in haar neus en dan spuit u zachtjes het voedsel haar maag in, zei het verplegend personeel. Met een gezicht dat boekdelen sprak, drukte de arts mijn ouders op het hart: ‘Geniet maar zoveel mogelijk van uw dochtertje. Na vier jaar heen en weer pendelen zonder duidelijkheid of perspectief besloten mijn ouders, op eigen initiatief, me naar een revalidatiecentrum in de grote stad Rotterdam te brengen. Ze hoopten daar wel een antwoord te krijgen op hun vragen — wat heeft ze? Wat betekent dat voor de toekomst? Na een kort onderzoekje kregen ze te horen: ‘Uw dochter heeft encephalopathia infantilis….’ ‘Mijn dochter is niet infantiel! onderbrak mijn moeder als door een bij gestoken. ‘Sorry, spastisch. Uw dochter is voor tachtig procent spastisch. Dat houdt in dat bepaalde spieren voortdurend worden geprikkeld en door een geringe extra stimulans, buiten haar wil om, samentrekken. Haar spieren hebben voldoende kracht, maar door die ongecontroleerde spasmen, levert gericht handelen problemen op. Sommige bewegingen zal ze moeilijk of helemaal nooit kunnen maken. Rechts is het erger dan links. Mijn armpjes zaten meestal strak gebogen tegen mijn bovenlijf, mijn beentjes verkrampt tegen elkaar. Met veel moeite kon ik ze een paar centimeter uit elkaar krijgen. Als ik ze bewoog had ik er geen controle over. De artsen vervolgden: Joy zal nooit zelfstandig kunnen functioneren. Geestelijk kunnen we geen afwijking vinden, maar door haar handicap zal ze ook in haar gedrag een achterstand oplopen. Dat gebeurt nou eenmaal. Het spijt ons, maar het is het beste als u zich hierbij neerlegt. Wij raden u aan haar hier te laten. De laatste hoop van mijn moeder op een normaal leven voor haar kind vervloog. Haar ‘plaatje’ van moeder en dochter viel voor haar ogen in duigen: geen eerste hapje, geen eerste stapje, niet samen met blokken spelen, geen verhaaltje voor het slapen gaan, niet samen winkelen en lekker keuvelen, geen vriendjes, geen bruiloft en zeker nooit oma van de kinderen van haar dochter. In mijn vader daarentegen ontwaakte strijdlust. Hij was absoluut iets anders van plan dan ‘zich erbij neer te leggen’. Hij keek mij aan en wist dat er, diep vanbinnen, veel meer in zijn meisje zat dan nu zichtbaar was. Hoe dat eruit te halen wist hij nog niet, maar hij was vastbesloten om te kijken naar mijn mogelijkheden, in plaats van naar mijn onmogelijkheden. Dat stond als een paal boven water. Doordeweeks verbleef ik nu in het revalidatiecentrum, in de weekenden en vakanties ging ik naar huis, een gezinswoning op eenhoog, ook in Rotterdam. Om dicht bij mij te kunnen zijn hadden mijn ouders hun boerderijwoning opgegeven. Ook oma was dicht in de buurt komen wonen. Om te beginnen maakte het centrum mijn medische status op, een lijst van mijn mogelijkheden en onmogelijkheden. Boven aan het eerste rijtje stond ‘vast voedsel eten. Volgens de artsen en de statistieken kon mijn neusslangetje eruit. Voor het eerst zou ik voedsel via mijn mond krijgen, in plaats van via mijn neus. Ik werd in een stoeltje gezet en vastgebonden met riemen, want zelf rechtop zitten kon ik niet. Slabbetje om — o, wat vond ik dit spannend — daar kwam een lepel met mooi groen spul. [k kon nog nauwelijks praten maar begreep dat ik mijn mondje open moest doen. Dat kon ik! Vol verwachting deed ik het dan ook en de lepel ging mijn mond in. Maar verder wist ik niet wat ik ermee moest doen en na het goedje een tijdje in mijn mond te hebben gehouden, spuugde ik het maar weer uit. Ik kreeg een nieuw hapje. Dit gooide ik er na enige tijd ook weer uit, en wéér kreeg ik een hapje, dat ik er even hard weer uit , Physical, Hardcover.
Kategorie: Electronics, Leisure and DIY, Dutch Books, Dutch Books PG, Various | Nederlandstalig, Various | Nederlandstalig, Textual/Printed/Reference Materials, Textual/Printed/Reference Materials, Boeken, Boeken, Boek
Daten vom 29.02.2024 01:48h
ISBN (andere Schreibweisen): 94-92430-03-7, 978-94-92430-03-8
Daten vom 29.02.2024 01:48h
ISBN (andere Schreibweisen): 94-92430-03-7, 978-94-92430-03-8
Zuerst gefunden: 29.02.2024 01:48:38
Zuletzt gefunden: 29.02.2024 01:48:38
Kleinster Preis: € 32,00 (vom 29.02.2024 01:48:38)
Höchster Preis: € 32,00 (vom 29.02.2024 01:48:38)
Fundstellen insgesamt: 1
Zuletzt gefunden: 29.02.2024 01:48:38
Kleinster Preis: € 32,00 (vom 29.02.2024 01:48:38)
Höchster Preis: € 32,00 (vom 29.02.2024 01:48:38)
Fundstellen insgesamt: 1
Momentan keine Suchergebnisse - vielleicht bald lieferbar
Ihre Suche nach ist bei mehr als 100 angebundenen Webshops momentan nicht lieferbar. Wir finden dieses Buch aber trotzdem innerhalb weniger Wochen.
Sie Suchen nach diesem Buch:Joy Moonen: De Kracht van mijn Onmacht, - het levensverhaal van een inspirerende vrouw
ISBN: 9789492430038
Speichern Sie diese Suche kostenlos in ab, dann werden Sie automatisch benachrichtigt, sobald dieses Buch verfügbar ist. Meistens finden wir dieses Buch innerhalb weniger Wochen und verständigen Sie dann per E-Mail. Sie können dann frei entscheiden, ob Sie das Buch kaufen wollen oder nicht.
Unsere Suchtipps für Ihre Suche:
- Alle Bücher des Autors.: Suche nach "Autor: moonen" liefert mehr Ergebnisse
- Suchen nach Suchbegriffen wie Autor oder Titel des Buches sind erfolgreicher als solche nach der ISBN.: Suche nach "levensverhaal inspirerende onmacht moonen" liefert mehr Ergebnisse
Sie haben jetzt folgende Möglichkeiten:
- Speichern Sie diese Seite in Ihren Lesezeichen oder Favoriten ab, dann können Sie jederzeit die Suche erneut ausführen.
- Das Buch ist tatsächlich derzeit vergriffen bzw. nicht lieferbar. Es ist z.B. eine Rarität. Möglicherweise ist es aber in einiger Zeit lieferbar. Speichern Sie dazu diese Suche kostenlos ab oder lassen Sie sich kostenlos auf dieses Gerät benachrichten und Sie werden automatisch per E-Mail oder Nachricht informiert, sobald dieses Buch wieder lieferbar wird. Wir sind zuversichtlich, dass wir jedes Buch auf diese Weise innerhalb relativ kurzer Zeit finden. Probieren Sie es einfach aus!
Mich bei neuen Ergebnissen benachrichtigenSuche jetzt kostenlos SpeichernIn 50 Millionen auch bereits vergriffenen Büchern recherchieren!
Anmeldung mit Google:
ODER
Anmeldung mit Facebook:
Lade…